ömür (başındaki k harfi düşmüş..!)

müziği açtı;
ısıtıcıda kaynattığı suya karıştırdığı kahvesi kupasıyla yanıbaşındaydı...

hafif hafif esen yaz gecelerinde en sevdiği şeylerden biri de şen şakrak sofralarda sevdikleriyle bir arada olmaktı...
yemeğin sonunda közde sabırla pişirilen köpüğü az türk kahvesini hep aynı keyifle yudumlarlardı...

üzerinde mangal kömürü yazıyordu,
alelade bir paket içinde, olması gerektiği gibiydi...
bu iyisidir sen bunu al demişlerdi,
o da almıştı..
kullandıkça anlayacaktı ; fersiz, keyifsiz, kıvılcımsızdı....
kalorisi düşüktü.

yine dostlarla paylaşılan bir akşam sofrasında sıra közde köpüklü kahveye gelmişti,
bu, onun çok severek yaptığı bir şeydi..
bakır cezveye suyu ve kahveyi koydu, közün üzerine yerleştirdi,
kurumuş zeytin dalından çomakla şöyle bir toparladı, karıştırdı,
tahmin ettiği gibi közün feri çoktan geçmişti..
yanaklarını havayla doldurdu,
külleri sağa sola savurmamaya özen göstererek puff pufff üfledi,
hadisene dedi içinden, hadi allahın cezası....
ı ıhh nafileydi,
közde kıvılcımdan eser yoktu,
kendini bile ısıtamıyordu artık, kahveyi nasıl pişirsindi,
ellerini üzerinde gezdirdi; sıcaklık hissetmedi,
köz kül olmuştu artık...
temizlenmesi gerekti..
usandığını hissetti,
içeri mutfağa geçti,
ocağın en büyük gözüne cezveyi yerleştirdi,
düğmeyi çevirdi,
gür bir alevle cezve çevrelendi,
oysaki o sabırla közde pişeni, sabırla közde pişirmesini severdi,
içini çekti, gözleri alevin parlak ışığına kenetlendi...