bu da geldi geçti...

öğle yemeğinden döndüğümüzde içeriye giremedik çünkü beklenen büyük buluşma gerçekleşmek üzereydi.
Binanın önündeki bahçe kalabalıktı, en meraksızımız bile dışarıdaydı..
saat 13:45 civarında gün ışığı bozarmaya başladı ardından hissedilir bir serinlik oldu, belli belirsiz bir üşüme geldi üzerimize, başlar yukarıda, koyu siyah renkli camların ve folyolu karton gözlüklerin ardından olanlara şahitlik ediyorduk.
Bir an geldi, gökyüzünden üzerimize tutulan floresan lambalı bir projektörün altındaymışız gibi hissettik kendimizi, tam da bu sırada binanın ışığa duyarlı gece lambaları devreye giriverdi ve turuncu ışıklarıyla, nafile, ortalığı aydınlatmak istedi.
saat 14:00 sularında cep telefonu ve dijital makinalar gökyüzüne çevrildi, çekilen fotograflarda ışık dağılmıştı ve görüntüler net değildi doğal olarak..
bunun üzerine olay değil olayı izleyenler çekildi; görüntüler gayet netti.
bir kaç dakika içinde gökyüzündeki büyük buluşma, görüşme sona erdi.
kaşar tekeri ağır aksak çekilip uzaklaşırken hiç olmadığı kadar mütevaziydi,
ateş topu ise isteksiz gibiydi sanki,
belki biraz yorgun, biraz bıkkın, biraz buruk..
buna rağmen iyiyim dercesine yeniden ışıldamaya başladı ama o garip serinlik günden geceye eklendi.
zihinleri günlerdir, aylardır meşgul eden büyük buluşma yaşanmış ve bitmişti işte, işler güçler hiç bir şey olmamış gibi kaldığı yerden devam etti.
İlerleyen yıllarda gerçekleşecek buluşmalara yukarıdaki rotayı izleyerek her defasında şahitlik etmek mümkün tabii..

akşam saatlerinde serin ama masmaviydi ankara semalari,
ateş topu biraz solgun,
fakat her zamanki haşmetiyle,
vedalaşıyordu günle.
kaşar tekeri ise,
bu gece etrafına küçük büyük ne kadar yıldız varsa toplamış,
gündüz macerasını anlatıyordur şimdi,
en cafcaflı şekilde;
şöyle yakaladım,
böyle tuttum
falan diye..
fakat her ikisini de çok severim; birini diğerine asla değişmem.
yıllardır böyle..